OSMANZADE AHMED TAİB

Osmanlı tarihçisi, şair ve münşiidir. 1660 yılında İstanbul’da doğmuştur. Yedi yıl müderrislik yaptı, Kemankeş Mehmed Paşa Şam’a tayin edilince onunla birlikte gitti. İstanbul’a dönüşünde Süleymaniye’ye müderris oldu. 1723’te Mısır’a kadı olarak tayin edildi fakat bir yıl dolmadan 1724 yılında öldü. Şiirde ilk mahlası Hamdi’dir, daha sonra Taib’i kullandı. Çeşitli sahalarda eser vermiştir. Bir hadis mecmuasını Arapçadan tercüme etmiş, kırk hadisi yorumlamış, divanı bulunamamıştır. Münşeat’ı elli kadar yazı örneğini toplar. Kitab-ül-Ahlak-ül-Ahmedi (Ahmedi Ahlakının Kitabı) (1256], (Hüseyin Vaiz Kaşifi’nin Ahlak-ı Muhsini’sinden çevrilmiş ve basılmıştır). Hülasat-ül-Ahlak (Ahlakın özeti), Telhis-i Mehasin-ül-Edeb (Edebiyat Güzelliklerinin özeti), Simarül-Esmar (Meyvelerin Meyveleri) (1251]. Kınalızade Ali Çelebi’nin Hümayunname adlı eserinin muhtasarı gibidir. Hadikat-ül-Mülük (Hükümdarlar Bahçesi) (1299], 2. Mustafa’ya kadar 22 Osmanlı hükümdarının hayat ve icraatından bahseder. Hadikat-ül-Vüzera (Vezirler Bahçesi) (1271], Rami Mehmed Paşaya kadar 108 sadrazamın hayatından bahseder.