Türk hikaye yazarı 1906 Adapazarı doğumludur. (İstanbul 1954). İlköğrenimini Adapazarı’nda Rehberi Terakki mektebinde yaptı, onuncu sınıfa kadar İstanbul Erkek Lisesinde devam ettiği orta öğrenimini, Bursa lisesinde tamamladı (1928). Bir ara İstanbul üniversitesi Edebiyat fakültesine devam etti, babasının isteği üzerine İsviçre’ye, ekonomi öğrenmeye gitti (1931). On beş gün sonra öğrenimini bir yana bırakarak, Lozan’dan Fransa’ya Grenoble’e geçti ve üç yıl orada kaldı. Kısa bir süre Halıcıoğlu Ermeni Yetim mektebinde Türkçe grup dersleri öğretmenliği yaptı, yine bir ara ticaretle uğraştı. 1942 yılında bir ay Haber gazetesinde adliye muhabiri olarak çalıştı, ama hep babasının geliriyle geçindi. Ömrü Burgaz adasındaki köşklerinde annesiyle geçti. 1953 yılında Mark Twain derneğinin (A.B.D.) şeref üyeliğine seçildi.
İstanbul’da lise sıralarında şiirler kaleme alan (1925-1928) Sait Faik, ilk hikayelerini (Beyaz Mendil, Zemberek ) Bursa’da yine lise öğrencisi iken yazdı. İlk yazısını Milli)’et gazetesinde (1930-1931), şöhretini sağlayan ilk hikayelerini Varlık dergisinde yayımladı. Hikayelerinde konu ve olaydan çok, şiire ve etkiye en uygun zaman parçaları üzerinde durmasını seven, bu dramatik anları incelemekte büyük başarı gösteren Sait Faik, bir İstanbul hikayecisiydi. Kaderlerine eğildiği, düşüren, düşürülmüş insanlarda çok kere kendi sıkıntı ve avareliklerinin dramını yaşadı. Çalışkan, işinde gücünde insanlar gördükçe, şehirden, kalabalıklardan sevinç duydu. Kötülerle karşılaştıkça kırlara, kıyılara, sakin tenha adalara (Burgaz, Hayırsız), balıkçılara sığındı. Ada ve deniz hikayelerinde kahraman sayısı az ve belli, şehir hikayelerinde ise dikkati dağıtacak kadar bol ve çeşitlidir. Sait Faik, yığınlar içindeki gizli dramları bulup çıkardığı gibi, tabiat senfonisini de derinlere işleyen bir ustalıkla yaşatmasını bildi. İnsanları, kırları, denizi, tabiat köşeleri ve hayvanları ile, yaşamayı, bölünmez bir bütün olarak gördü. Kalemini bütün güzelliklerin hakkını aramak, vermek, göstermek uğruna kullandı.
Yirmi yıllık sanat hayatında bize Medar-ı Maişet Motoru (1944; 2. baskısı Birtakım insanlar adı ile, 1952) ve Kayıp Aranıyor) (1953, 1958) adlarında iki roman, Şimdi Sevişme Vakti (1953, 1958) adlı bir de şiir kitabı bırakmış olan Sait Faik’in hikayeleri ise, şu on kitapta toplandı. Semaver (1936), Sarnıç (1939), Şahmerdan (1940), Lüzumsuz Adam (1948), Mahalle Kahvesi (1950), Havada Bulut (1951), Alemdağ’da Var Bir Yılan (1954), Az Şekerli (1954), Tüneldeki Çocuk (1955), Mahkeme Kapısı (1956). Son kitabına mahkeme röportajları toplanmışsa da, taşıdıkları hava bakımından bunlara da hikaye diyebiliriz. Sondan önceki iki kitabında da röportajlarına rastlanır. Sait Faik’in 41 hikayesi, Sabri Esat Siyavuşgil tarafından Fransızcaya çevrilerek Un Point sıır la Carte adlı bir kitapta derlen
Yorum Ekle